Ζητούνται παιδιά από την Ελλάδα

– «Από πού είστε»; Είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνουν οι Έλληνες στους ξένους επισκέπτες. Εκφράζει την ανάγκη να καταλάβεις από πού προέρχεται κάποιος, να τον τοποθετήσεις σε ένα τοπικό,  χρονικό και κοινωνικό πλαίσιο. Και όμως, 4.000 περίπου Έλληνες δεν μπορούν να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση: οι διεθνείς υιοθεσίες από την Ελλάδα προς τις ΗΠΑ (και αργότερα προς την Ολλανδία), από τη δεκαετία του 1950 και μετά, διατάραξαν την αίσθηση του ανήκειν. Οι υιοθετημένοι αυτοί και οι οικογένειές τους έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια διερωτώμενοι για το τι ακριβώς συνέβη, ενώ συχνά αναζητούν εναγωνίως  τις ρίζες τους σε μια ελληνική οικογένεια.
Ελπίζω ότι  το βιβλίο προσφέρει απαντήσεις μέσα από τις δύσκολες πορείες που διένυσαν οι υιοθετημένοι στη διάρκεια της ζωής τους. Πορείες που, όλες μαζί, συνθέτουν ένα άγνωστο κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:

Το ελληνικό baby drain
Η έρευνα της Γκόντα φαν Στιν ρίχνει φως στις υιοθεσίες χιλιάδων παιδιών που έφυγαν στην Αμερική κατά τον Ψυχρό Πόλεμο
«Αγαπητέ κύριε,
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για πολλούς από εμάς τους θετούς γονείς να εγκριθεί νομοθετικά η επιπλέον ποσόστωση που θα επιτρέπει σε ορφανά από την Ελλάδα ηλικίας κάτω των δέκα ετών να γίνονται δεκτά στις Ηνωμένες Πολιτείες. […] Σας ικετεύουμε να κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να βοηθήσετε να γίνει δεκτός αυτός ο νόμος. Δεν είμαστε Eλληνες, αλλά έχουμε ήδη υιοθετήσει ένα παιδάκι από την Ελλάδα, που είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί, και επιθυμούμε διακαώς να υιοθετήσουμε άλλο ένα».
Η παρακλητική επιστολή ενός ζευγαριού από το Σαν Ντιέγκο γράφτηκε το 1957 και απευθύνεται στον βουλευτή Μπομπ Γουίλσον, από τον οποίο ζητούν να στηρίξει ένα νόμο που θα ανέβαζε τον αριθμό των Ελλήνων προσφύγων οι οποίοι θα μπορούσαν να γίνουν δεκτοί από τις ΗΠΑ – ανάμεσά τους και παιδιά. Ο Γουίλσον έλαβε τουλάχιστον 20 παρόμοιες επιστολές και τηλεγραφήματα στο πλαίσιο μιας εκστρατείας της οργάνωσης ΑΧΕΠΑ για να περάσει τη νέα νομοθεσία, που έφτασε μέχρι τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αμερικής. Οπερ και εγένετο τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Σάκης Ιωαννίδης, www.kathimerini.gr, 15.11.2021

Στα χαμένα παιδιά χρωστάμε δικαίωση
Στον πόλεμο, στη φτώχεια, στις συγκρούσεις πολιτισμών, γυναίκες και παιδιά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όσο και οι πρωταγωνιστές, όσο και οι στρατιώτες. Μόνο που οι δικές τους ιστορίες συνήθως μένουν στην αφάνεια. Βαθιές πληγές χαράσσουν ψυχές και κοινωνίες, ξεχασμένες, χωρίς να δίνεται η ευκαιρία για κάθαρση, για αποκατάσταση, για την προσωπική και εθνική λύτρωση.
Πριν από λίγες ημέρες, πάνω από 600 παιδιά από φυλή των Πρώτων Εθνών στον Καναδά, τρόφιμοι οικοτροφείου της Καθολικής Εκκλησίας, βρέθηκαν θαμμένα, χωρίς ταφόπλακες, χωρίς ονόματα, σε ένα χωράφι. Πριν από ένα μήνα, βρέθηκαν 215 πτώματα σε μαζικό τάφο σε άλλο σχολείο. Από τον 19ο αιώνα έως τη δεκαετία του 1970, περίπου 150.000 παιδιά ιθαγενών αποκόπηκαν από τις παραδόσεις τους για να «εξευρωπαϊστούν». Στα οικοτροφεία της Καθολικής Εκκλησίας συχνά έπεφταν θύματα κακοποίησης και ανέχειας. Πολλά πέθαναν μακριά από τις οικογένειές τους. Παρόμοια εκστρατεία πολιτισμικού αφανισμού, από το 1912 έως το 1962, σημάδεψε και την Αυστραλία. Σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ιρλανδία, η Καθολική Εκκλησία ανέλαβε ορφανά, έκθετα και εξώγαμα παιδιά με στόχο να τα «αναμορφώσει». Και αυτά υπέστησαν κάθε μορφή σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης· και οι δικές τους ιστορίες θάφτηκαν στη σιωπή και στο σκοτάδι, έως τις αποκαλύψεις της δικής μας πιο φιλεύσπλαχνης εποχής. (Οσο και αν έχει προβλήματα η εποχή μας, ουδέποτε τόσοι άνθρωποι νοιάζονταν για αγνώστους σε άλλες χώρες, σε άλλες εποχές, όσο σήμερα.)
 Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Νίκος Κωνσταντάρας, www.kathimerini.gr, 27.06.2021