Τα τάπερ της Αλίκης

ρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ, που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το «εξώγαμο» κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνομα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια, Μπάρμπι, επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα.

Όταν η Αλίκη μεγαλώνει, κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν’ αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα.

Τα τάπερ της Αλίκης είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.

Χωρίς επιτήδευση, χωρίς λογοτεχνισμούς, χωρίς ανατροπές που να αγγίζουν τα όρια του εξωφρενισμού[…] η Έλενα Ακρίτα διδάσκει μυθιστορηματική γραφή.
Άγγελος Πετρουλάκης, Fractal

Σαν να θέλει να αντιπαλέψει την εκδίκηση του χρόνου, (…), η Έλενα Ακρίτα γράφει αυτό το μυθιστόρημα. Μια εικοσαετία, 1980-2000, περνάει και καταγράφεται μνημειώνοντας πρόσωπα και γεγονότα. Πρόσωπα φανταστικά που θα μπορούσαν όμως να είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας, πρόσωπα που όλοι γνωρίζουμε, πρόσωπα που θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.
anagnostria.blogspot.com

«Τα τάπερ της Αλίκης» είναι μια παρέλαση όλων των εικόνων που κουβαλάει κάποιος άνω των 40 από την Αθήνα και την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ως εικόνες αλλά και ως νοοτροπίες. Και όλα αυτά γίνονται αβίαστα: μέσα από τις περιγραφές, τη γλώσσα και τους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει η Έλενα Ακρίτα.
Γιάννης Καφάτος, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός

“Τα τάπερ της Αλίκης” Είναι η αλήθεια μας επιτέλους, κλεισμένη για χρόνια σε ιδιωτικά μυστικά τάπερ αναλλοίωτα που επειγόντως οφείλουμε να βγάλουμε, να αεριστούν τα πάντα απ’ την αρχή κι ας χαλάσουν κάποια από τα παλιά μας όνειρα, τα πεπερασμένα ιδανικά της νιότης μας, κάποια στερεότυπα που μας πλήγωσαν, (…), γιατί μόνο έτσι οι αξίες μας έχουν μια ελάχιστη ελπίδα να ξαναβγούν στο φως και στις ζωές μας.
Τέλος Φίλλης, συγγραφέας και υπεύθυνος της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης