Συμπτώματα καραντίνας

Είμαι πια ογδόντα οκτώ χρονώ… Έζησα όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα της εποχής μου: τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο· τη γερμανική Κατοχή, τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του· την περίοδο της αντιπαροχής, που άλλαξε τη μορφή του τόπου και του τρόπου της ζωής μας· τη χούντα των συνταγματαρχών, που την ένιωσα στο πετσί μου ως στρατιωτικός γιατρός, όταν με αποστράτευσαν το 1968. Τα βιώματα της ζωής μου αποτέλεσαν το υλικό της λογοτεχνικής μου κατάθεσης. Ποτέ μου, όμως, δεν φαντάστηκα ότι στις αρχές της δεκαετίας του 2010 θα έβλεπα συσσίτια για λιμοκτονούντες συνανθρώπους μου, όπως αυτά που έζησα παιδί επί Κατοχής. Ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι την τελευταία χρονιά της δεκαετίας αυτής θα ζούσα και μια πανδημία με εκατόμβες νεκρών. Στην ηλικία που βρίσκομαι δεν γράφω πια εύκολα. Αναρωτιέμαι τώρα ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψω αυτό το τελευταίο βιβλίο μου για την πανδημία του κορονοϊού, που απροσδόκητα μας προέκυψε. Δεν ήταν τόσο τα γεγονότα, όσο ο λόγος του καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, που καθημερινά μάς μιλούσε. Τον καθηγητή δεν τον ήξερα· για την ακρίβεια, αγνοούσα την ύπαρξή του. Όταν μάλιστα, ύστερα από λίγο, κάποιοι ανόητοι άρχισαν να τον λοιδορούν στα μέσα μαζικής δικτύωσης, κάθισα ξανά μπροστά στον υπολογιστή μου και, επιλέγοντας γραμματοσειρά με μεγάλα γράμματα, άρχισα να γράφω το βιβλίο.

Περικλής Σφυρίδης