Ο βασιλιάς Pιχάρδος ο B΄

Πρόκειται για ένα έργο που εστιάζει μεν στην προσωπικότητα και στις απόψεις του βασιλιά αλλά στην πραγματικότητα έχει πολιτικό χαρακτήρα. Ο Ριχάρδος πίστευε στην ελέω Θεού βασιλεία, στην απόλυτη ηγεμονία και κυριαρχία επί των πάντων. Με άλλα λόγια πίστευε ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας (επικρατούσα μεσαιωνική άποψη για τη βασιλεία). Ο Ριχάρδος επίσης πίστευε πως όλες του οι πράξεις ήταν σωστές μια και με την ελέω Θεού βασιλεία καθοδηγητής του ήταν ο ύψιστης. Με αυτό το σκεπτικό αισθανόταν πως ο λαός της Αγγλίας του ανήκε και πως μπορούσε αυτός να κάνει ότι θέλει. Τις αντίθετες απόψεις εκπροσωπούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, με πρωτεργάτη τον Bolingbroke, πρεσβεύοντας πως ένας καλός βασιλιάς πρέπει να διαθέτει ευφυΐα, γνώσεις, πολιτική διορατικότητα καθώς και άλλα χαρίσματα.

Η πλοκή του έργου, αν και περιγράφει τα δύο τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ριχάρδου, περιλαμβάνει πολλά ιστορικά στοιχεία από την ιστορία της Αγγλίας. Πολιτικές διενέξεις, σφετερισμοί, εξορίες, δολοπλοκίες, δολοφονίες, αυλοκόλακες και πολλά άλλα. Όπως πάντα υπάρχουν ισχυροί άρχοντες που υποστηρίζουν τον βασιλιά και άλλοι εξίσου ισχυροί που προετοιμάζουν την πτώση του. Ο Ριχάρδος κάνει επαναλαμβανόμενα λάθη. Παίρνει λανθασμένες αποφάσεις, αυθαιρετεί και σε πολλές περιπτώσεις δεν παίρνει καθόλου αποφάσεις. Τελικά όλα αυτά τα λάθη, που συνήθως πληρώνονται, δίνουν την ευκαιρία στον αντίπαλο Bolingbroke και στους οπαδούς του να ετοιμάσουν τον εκθρονισμό του, να τον φυλακίσουν και να τον δολοφονήσουν. Ο βασιλιάς δολοφονείτε ουσιαστικά με εντολή του Bolingbroke ο οποίος γίνεται βασιλιάς (Ερρίκος ο ΙV) που στη συνέχεια πάει στην Ιερουσαλήμ για να εξαγνιστεί από τη δολοφονία!

«Στο “Ριχάρδο Β΄” ξεσπάζει το αρχικό εκείνο αμάρτημα που θα γίνει αφορμή για συμφορές ιστορικές και μεγάλες. Έναν ολάκερο αιώνα το αγγλικό έθνος θ’ αναστατώνεται από υποχθόνιους σπασμούς, όλην εκείνη τη σειρά των συγκρούσεων που καταλήγουν και κορυφώνονται στον Πόλεμο των δύο ρόδων. Το “προπατορικό” τούτο αμάρτημα είναι η έκπτωση και ο βίαιος θάνατος του βασιλέα Ριχάρδου Β΄. Δεν ήτανε βέβαια ιδανικός μονάρχης ο Ριχάρδος. Χαρακτήρας ευγενικός, όμως αδύνατος, είχε, ενόσω βρισκότανε στην ακμή του, το αλλοπρόσαλλο εκείνο των ανθρώπων που δεν ήρθαν ουσιαστικά σε τριβή με την πραγματικότητα, που ο δρόμος τους στάθηκε μακάριο ταξίδι. […] Μ’ έξοχη τέχνη ο μεγάλος Ποιητής συσσωρεύει απανωτά στην τρίτη πράξη τα χτυπήματα που θα ξυπνήσουνε βαθμιαία τη συνείδηση του νεαρού βασιλιά και θα τη φωτίσουνε σαν αστραπές με το κρύο, δραματικό τους φως. Είναι οι στιγμές που όλοι γύρω του τον παρατάνε, τον προδίνουν. Ο δρόμος του, από κει και πέρα, θα γίνει τραχύς, ανηφορικός, δύσκολος, δρόμος μαρτυρίου, μια βαθμιαία και διαβρωτική κατάκτηση της πικρής, ύπατης για τον άνθρωπο γνώσης. Συντριμμένος τώρα, έκπτωτος, θα δειχτεί βασιλέας πραγματικός. Θα έχει συμπληρώσει τον κύκλο μιας μαθητείας αιματοστάλαχτης, με αποκορύφωμα αναγκαίο, εξαγνιστικό, την αποθέωση του θανάτου». Αγγελος Τερζάκης