Νύχτα στο σταυροδρόμι

Όταν ο Μαιγκρέ, ξεφυσώντας κουρασμένος, έσπρωξε την καρέκλα προς τα πίσω, απομακρύνοντάς την απ’ το γραφείο όπου καθόταν με τους αγκώνες ακουμπισμένους πάνω, είχαν περάσει ακριβώς δεκαεπτά ώρες απ’τή στιγμή που άρχισε την ανάκριση του Καρλ Άντερσεν. [...] Δεκαεπτά ώρες εξαντλητικής ανάκρισης ! Πριν ξεκινήσει, είχαν βγάλει απ’τά παπούτσια του άνδρα τα κορδόνια, το ψεύτικο κολάρο του πουκαμίσου, τη γραβάτα του, και του είχαν αδειάσει τις τσέπες. [...]
Και τώρα ήταν αυτοί που εγκατέλειψαν ! Ο Μαιγκρέ, ανασηκώνοντας τους ώμους, έψαξε να βρει μια κρύα πίπα στο συρτάρι του, σκούπισε το ιδρωμένο του μέτωπο. Ίσως αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο να μην ήταν η σωματική και πνευματική αντίσταση του άνδρα, αλλά η απίστευτη κομψότητα, η αρχοντική στάση που διατήρησε μέχρι τέλους. [...]

Ένα σταυροδρόμι σε μια ερημική περιοχή, μια-δυό ώρες από το Παρίσι. Δύο επαύλεις, ένα βενζινάδικο, ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Αυτοκίνητα και φορτηγά περνούν απ’ το σταυροδρόμι νύχτα-μέρα, συχνά μεταφέροντας ύποπτα προϊόντα. Και οι φόνοι, αλλόκοτα σκηνοθετημένοι, αρχίζουν. Ο μεσόκοπος επιθεωρητής Μαιγκρέ παρουσιάζεται σε μια από τις πρώτες σπουδαίες υποθέσεις του.

Βιβλίο γραμμένο τον Απρίλιο του 1931, χρονιά ορόσημο για το συγγραφικό ξεκίνημα του Σιμενόν με απανωτά αριστουργήματα, από τα καλύτερα της καριέρας του. Το βιβλίο γυρίστηκε σε ταινία από τον περίφημο Jean Renoir του Κανόνα του παιχνιδιού και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά.

Για τον Σιμενόν, ο ηθοποιός Pierre Renoir ήταν και θα παρέμενε ο καλύτερος επιθεωρητής Μαιγκρέ στον κινηματογράφο.

Μετά από πληθώρα λαϊκών, ερωτικών και περιπετειωδών μυθιστορημάτων, που ο Σιμενόν τα υπέγραφε με δεκαπέντε διαφορετικά ψευδώνυμα, ο συγγραφέας σχολιάζει για την περίοδο που άρχισε να υπογράφει πλέον με το επίσημο όνομά του τα βιβλία του : « Δεν το έκανα ακριβώς από διάθεση και επιλογή. [...] Ταξίδεψα για τρία χρόνια με το ιστιοφόρο μου και όταν επέστρεψα έδωσα μορφή στη δομή των αστυνομικών μυθιστορημάτων που λανσάρισα έκτοτε ».

Είχε μαζευτεί μια μικρή ομάδα στον κήπο :

Ο Μαιγκρέ, ο Λυκάς, δυό αστυνόμοι, που κοιτούσαν τον ασφαλιστή με το γρονθοκοπημένο πρόσωπο και την Έλσε που, όσο μιλούσε, προσπαθούσε να σουλουπώσει την εξωτερική της εμφάνιση. Ήταν δύσκολο να εξηγήσεις γιατί η όλη σκηνή δεν έδειχνε τραγική. Ίσως αυτό το ακαθόριστο χάραμα να έπαιζε κάποιο ρόλο ; Μπορεί και η κούραση του καθενός, η ακόμη και η πείνα ;