Νάδα

Ο Τρεφαί ανασήκωσε τους ώμους. Τα ποτήρια γέμισαν. –Η διαφορά, είπε ο Μπουεναβεντούρα, είναι ότι ο Επωλάρ βρίσκεται εδώ μαζί μας επειδή δεν πιστεύει πια στην επανάσταση, ενώ εμείς βρισκόμαστε εδώ μαζί του επειδή πιστεύουμε. Ο Επωλάρ ενεργεί από απελπισία. 

Ο Μανσέτ κατέγραψε στο ημερολόγιο του ότι στις 7 Μαΐου καθώς ολοκλήρωνε το χειρόγραφο, η γυναίκα Μελισσά έκανε την παρατήρηση πως οι χαρακτήρες του μπορεί να εκληφθούν ως «θετικά πρότυπα», πράγμα στο οποίο απάντησε : «Πολιτικά είναι δημόσιος κίνδυνος, πραγματική καταστροφή για το επαναστατικό κίνημα. Η κατάπτωση της ακροαριστεράς μέσα στην τρομοκρατία είναι η καταβύθιση της επανάστασης μέσα στο θέαμα».

H έξαψη του 1968 έχει σβήσει προ πολλού και η βαριά ομίχλη του 1970 έχει εγκατασταθεί για τα καλά. Στο Παρίσι, ωστόσο, η ομάδα «Νάδα» εξακολουθεί να διατηρεί μαχητικό δεσμό με τα επαναστατικά της όνειρα. Συνδέοντας έναν αναρχικό που τον ορφάνεψε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, έναν βετεράνο ελευθεριακό κομμουνιστή της Γαλλικής Αντίστασης, έναν απογοητευμένο καθηγητή φιλοσοφίας σε λύκειο, έναν συνεσταλμένο σερβιτόρο, έναν ανίατο αλκοολικό και μια ασυμβίβαστη νεαρή γυναίκα με σπίτι στην εξοχή, η ομάδα «Νάδα» σχεδιάζει να απαγάγει τον Αμερικανό πρέσβη και απευθύνει προσκλητήριο στα όπλα.

Τί θα μπορούσε να πάει στραβά;

« Μια γραφή τόσο σκοτεινή που προσδίδει νέο νόημα στη λέξη νουάρ ».

– FREDERICK MÉZIÈS


« Μετά τον Μανσέτ, το αστυνομικό μυθιστόρημα στη Γαλλία φέρει μια σφραγίδα 
κι έναν τόνο που το μετέτρεψε σε εισβολή στο καθημερινό, 
σε επιθετική έφοδο στους τύπους, σε βίαιη επανάσταση μέσα σ’ ένα λογοτεχνικό είδος έως τότε ένοχο για εφησυχασμό, αλλά πλέον απροσδόκητα ανατριχιαστικό. 
Και το Νάδα είναι αναμφισβήτητα το αριστούργημα του Μανσέτ ».

–PACO IGNACIO TAIBO II

«Tο είδος της βίας στην οποία ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ
είχε ροπή είναι το είδος εκείνο που ξεσπάει πάνω σε μια συμβιβασμένη ειρήνη
σαν εισβολή με βομβαρδιστικό, κι όμως ξετυλίγεται με μια σχεδόν χορογραφημένη ευκινησία.
Ο Μανσέτ ήταν συγγραφέας του επείγοντος και του δαιμόνιου, της οικονομίας και της λακωνικής ψυχραιμίας, 
και η αφηγηματικότητά του αγγίζει τη μορφή του ανακοινωθέντος».

–Los Angeles Review οf Books