ΚΑΡΤΕΛΙΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Οι πρώτες μου εικόνες είναι από το Παγκράτι: μία αυλή με ασπρόμαυρα πλακάκια, η κυρία Αλεξάνδρα, ο κύριος Μπάμπης, ‒ο κύριος Λευτέρης και η κυρία Μαρία· η μάνα μου κι ο πατέρας μου‒ και αυτή η αίσθηση που συνάντησα πολύ αργότερα ως βεβαιότητα ότι εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί. Ναι, το πρώτο στοιχείο που ποτίζει το ριζικό μου σύστημα είναι αγάπη, αλληλεγγύη, Αριστερά και βεβαιότητα ότι είναι πολύ ωραίο πράγμα να ζεις και μπορούμε να ζήσουμε.

Η πρώτη χημική ουσία που λιπαίνει την ψυχή μου είναι η ένωση ιδέα+αγάπη· όπως λέμε υδρογόνο δύο οξυγόνο. Έπειτα το δημοτικό, η χούντα, οι σύντροφοι και οι άλλοι· όλοι μαζί σε ένα χωριό εχθροί και φίλοι· υποκείμενα της ίδιας ανέχειας με διαφορετικές ελπίδες ο καθένας.

Η αντίληψη της σημασίας που έχει η πρακτική αριθμητική την ένιωσα στο δημοτικό σχολείο του χωριού (στον Πύργο Κύμης στην Εύβοια)· γυμνάσιο πήγα στην Κύμη· εφηβική ζωή με τις λίγες λέξεις μιας επαρχίας· φιλόλογοί μου ο Μπιλίρης και η Παπουτσή· η επαφή με τη λογοτεχνία: Καμύ, Κάφκα, Βενέζης, Καρκαβίτσας και Ντοστογιέφσκι. H παγκόσμια ποιητική ανθολογία με δόσεις· το κοράκι του Πόε και η ελληνική ανθολογία σε βίπερ· Σπεράντζας, Μαλακάσης, Μαρκοράς, Σουρής, Ελύτης, Σεφέρης και αργότερα Σολωμός, Κάλβος και Παπαδιαμάντης· η πολιτική αντίθεσή μου με τον Καβάφη· ο Όμηρος, ο Πλάτωνας και οι τραγικοί.

Παντρεύτηκα τη Μάγια, στα 24 κάναμε μαζί ένα παιδί, τον Σωκράτη και ταυτόχρονα η συνάντηση με την αναπηρία μου να μην είμαι σωστός σύζυγος…

Ο Χειμωνάς· η ταύτισή μου με την ηθική των συναισθημάτων· η αναγνώρισή μου από εμένα και η βαθιά πεποίθηση ότι έχω κάτι να πω κι εγώ· το πρώτο μου ποίημα το 1993· από τότε νιώθω ποιητής· από τότε νιώθω την ανάγκη να πω κάτι κοινό με έναν μοναδικό τρόπο... με τα δικά μου λόγια.

Τώρα ζω με τη Ντανιέλα και την κόρη μας Ελένη. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα βρείτε και στο Google.

(Πηγή: "Εκδόσεις Άπαρσις", 2022)