Τρεις φίλοι στο ποτάμι

Τρεις φίλοι, η αρκούδα, ο τάρανδος και ο κάστορας, αποφασίζουν να περάσουν μια μέρα στο ποτάμι κάνοντας κωπηλασία. Στην πορεία ανακαλύπτουν πως η συνεννόηση δεν είναι πάντα εύκολη, η φύση κρύβει κινδύνους και οι αναποδιές δεν είναι δύσκολο να συμβούν.

Ο Nicholas Oldland ζει με την οικογένειά του στον Καναδά και αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που εικονογραφεί.

Το βιβλίο συνεχίζει τη συνεργασία μας με τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ (www.arcturos.gr) και μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του στηρίζουν προγράμματα για την άγρια ζωή.

Η Ελένη Χοντολίδου για το βιβλίο ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ στο περιοδικό ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ (14/10/2014)

Ο δρόμος από την κοιλιά της μαμάς μας στην κοινωνία, από το εγώ στο εμείς, από τη μοναξιά στη φιλία είναι μία δύσβατη πορεία γεμάτη υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και στραπατσάρσιμα του εγώ μας. Με εξαιρετικά αποτελέσματα όμως: δεν είμαστε μόνοι, παίζουμε και μαθαίνουμε πράγματα, διασκεδάζουμε. Γινόμαστε άνθρωποι, καθώς ο κόσμος είναι οι άλλοι, εμείς με τους άλλους, οι άλλοι με εμάς.

Το βιβλίο του Nicholas Oldland, κείμενο και ζωγραφική (απλή, με χιούμορ και εύκολη να αντιγραφεί από τα παιδιά) είναι ένα βιβλίο που αγαπιέται πολύ για το νόημα και τη ζωγραφική του. Με παραδειγματικό τρόπο, μία αρκούδα, ένας τάρανδος κι ένας κάστορας, που θα μπορούσε να είναι ο Νίκος, ο Μιχάλης κι ο Βαγγέλης ή η Ελένη, η Αλεξάνδρα και η Γεωργία, ή… ξεκινούν να κάνουν μία βόλτα με το κανό. Σιγά-σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το ταξίδι είναι μια συλλογική υπόθεση. Ειδικά, όταν είμαστε στη φύση, χωρίς συνεργασία δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Κι όσο κι αν είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε γιατί είναι δύσκολο να βγούμε από τον εαυτό μας είναι ακριβώς αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Αυτό είναι ΤΟ μάθημα που έχουν να πάρουν τα παιδιά και το παίρνουν με πολύ αποτελεσματικό τρόπο με αυτό το βιβλίο.

Πολύ βαθύ το μήνυμα που μπορεί να αποκωδικοποιηθεί με διαφορετική ένταση από παιδιά διαφορετικής ηλικίας, πράγμα που συμβαίνει με όλα τα καλά παιδικά βιβλία. Προσωπικά, θα το διάβαζα με παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας και μετά θα έβαζα τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους ιστορίες, γιατί υπάρχει δυνάμει στο βιβλίο μία ποιητικότητα και μία μεταφορά. Η Αλεξάνδρα ελπίζω να φτιάξει μία ιστορία με τον Ιάσωνα, τον Γιωργή και τον εαυτό της.

Εντελώς προκατειλημμένη ως η «νονά» και η πρώτη εργαζόμενη του Αρκτούρου, ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις (θα ήθελα να πιστεύω), πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η έκδοση υποστηρίζει τον Αρκτούρο, δίνοντας πληροφορίες για την οργάνωση και την άγρια φύση στην Ελλάδα. Ένας ακόμη λόγος να αγοραστεί το βιβλίο, λοιπόν!