Το γονίδιο της αμφιβολίας

Στις αρχές του 21ου αιώνα, ένας αμερικανός βιολόγος, ο Άλμπερτ Τσίμερμαν, ανακαλύπτει το γονίδιο του καλλιτέχνη. Προτείνει μάλιστα ένα απλό τεστ, με το οποίο μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί αν κάποιος είναι γεννημένος δημιουργός ή όχι. Ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας, μπροστά στον φόβο μιας πιθανής διάψευσης, παίρνει την απόφαση να ζήσει με την αμφιβολία. Αρνείται να υποβληθεί στο τεστ, που έχει φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο της Τέχνης (και όχι μόνο), χωρίς να συνειδητοποιεί ωστόσο, πως μ’ αυτή του τη στάση καταδικάζει τον εαυτό του στη σιωπή. Θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες της απόφασής του με γενναιότητα και δεν θα το μετανιώσει παρά για μα στιγμή μονάχα, λίγο πριν τον θάνατό του… Και τότε θα πιάσει πάλι μολύβι και χαρτί για να πλέξει το εγκώμιο της αμφιβολίας, χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η εξομολόγηση θα οδηγήσει σε μια καινούργια ανατροπή, ίσως ακόμα πιο ηχηρή από εκείνη που προκάλεσε το περίφημο τεστ.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ

…Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα από τα πιο ευρηματικά έργα επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων σε διεθνή κλίμακα. Αν είχε γραφτεί στα αγγλικά, μπορεί να γινόταν παγκόσμιο μπεστ σέλερ…
Το κυρίως κείμενο του βιβλίου είναι, υποτίθεται, ένα χειρόγραφο που συνέταξε ένας άλλοτε διάσημος συγγραφέας, ο Τζέημς Ράιτ, και το εμπιστεύτηκε λίγο πριν πεθάνει στον γιατρό του, ο οποίος και προλογίζει την έκδοσή του. Βρισκόμαστε στο 2064. Εδώ και μερικές δεκαετίες η παγκόσμια τέχνη ζει στον αστερισμό του “τεστ Τσίμερμαν”, μιας γενετικής μεθόδου που αποφαίνεται αδιαφιλονίκητα αν κάποιος είναι ή όχι προικισμένος με το γονίδιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το τεστ έχει ανατρέψει τα πάντα. Τρανταχτά ονόματα καταβαραθρώνονται, όσοι αρνούνται να εξεταστούν περνούν στα αζήτητα, οι κριτικοί αχρηστεύονται, οι εκδότες απολύουν προσωπικό, αφού δεν χρειάζονται πια σύμβουλοι εκδόσεων, και με τη βοήθεια ατζέντηδων ψάχνουν για καινούργια ταλέντα (“σοφά μωρά”, όπως αποκαλούνται), που, με το γενετικό πιστοποιητικό στην τσέπη, εκτοξεύονται αμέσως στις κορυφές της δόξας.
Το μυθιστόρημα του Παναγιωτόπουλου είναι πρωτότυπο και μεστό από ουσία: είναι από τα πρώτα λογοτεχνικά έργα που θίγουν το ζήτημα ενός γενετικού ολοκληρωτισμού που ίσως βρίσκεται επί θύραις και θα είχε φοβερές συνέπειες πιο πολύ σε άλλους τομείς παρά στην τέχνη…
Δημοσθένης Κούρτοβικ, ΤΑ ΝΕΑ

…Το κείμενο που κρατάμε στα χέρια μας μετατρέπεται βαθμιαία σε ένα είδος κοινωνιολογίας της εκδοτικής, αλλά και της καλλιτεχνικής ηθικής των ημερών μας, καθώς και των διαύλων μέσω των οποίων επηρεάζει και εν τέλει καθορίζει τη στάση, αλλά και τη μέθοδο εργασίας του συγγραφέα. Και ο όρος “κοινωνιολογία” δεν θα πρέπει, νομίζω, να μας ανησυχήσει. Ο Παναγιωτόπουλος έχει επεξεργαστεί τα μάλα τη φόρμα του κι έχει καταβάλει ξεχωριστή φροντίδα για την κατανομή της δράσης και την ανέλιξη της πλοκής: ο αναγνώστης πρέπει να φτάσει ως την τελευταία αράδα για να κατανοήσει πλήρως το μύθο που παρακολουθεί, όπως και για να καταλάβει σε όλη τους την έκταση τις ποικίλες μεθόδους και τεχνικές, οι οποίες συστεγάζονται στο εσωτερικό της αφήγησης…
[…] το “Γονίδιο της αμφιβολίας’ είναι ένα ολοκληρωμένο, έξυπνο και καθ’ όλα πρωτότυπο μυθιστόρημα, που ανοίγει παράλληλα μια καινούργια προοπτική στις κατευθύνσεις της ελληνικής πεζογραφίας ενόσω διαβαίνει το κατώφλι του νέου αιώνα.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ