Οι τρεις αδελφές. Ο βυσσινόκηπος. Ο γάμος. Το κύκνειο άσμα

“ΑΝΤΟΝ ΠΑΥΛΟΒΙΤΣ ΤΣΕΧΩΦ, Ο συγγραφέας και το έργο του” – ΜΙΑ ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΑ:
Πέρασαν σχεδόν ενενήντα χρόνια από τότε που το περίφημο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, που ιδρύθηκε το 1898, ανέβασε σαν τρίτο έργο, από την έναρξη της λειτουργίας του, το Γλάρο του Τσέχωφ. Με το έργο αυτό – το τρίτο στη σειρά πολύπραχτο έργο του συγγραφέα – εγκαινιάστηκε η ολοκληρωμένη, αυτούσια μορφή της τσεχωφικής δραματουργίας. Τα αποθεωτικά χειροκροτήματα του κοινού το βράδυ εκείνο της ιστορικής πρεμιέρας, το Δεκέμβρη του 1898, επισφράγισαν όχι μόνο τη θριαμβευτική επιτυχία ενός θεατρικού έργου και μιας παράστασης, αλλά σημάδεψαν και μια νέα εποχή του δραματικού θεάτρου παγκόσμια. Το Θέατρο, εκείνο το βράδυ, κέρδισε έναν μεγάλο συγγραφέα, η Δραματουργία μια νέα τεχνοτροπία, η Σκηνοθεσία ένα νέο τρόπο προβολής και ανάδειξης των θεατρικών έργων, η Υποκριτική ένα νέο τρόπο ενσάρκωσης και ερμηνείας των ρόλων και το παγκόσμιο θέατρο το “Καλλιτεχνικό Σύστημα Στανισλάφσκι”. Η πρόταση του Τσέχωφ για νέους τρόπους έκφρασης στην Τέχνη έφερε πλούσιους καρπούς.Ο Τσέχωφ με τα ελάχιστα θεατρικά έργα του επηρέασε όσο λίγοι τη νεότερη δραματουργία. Και ιδιαίτερα με την τετραλογία των πολύπραχτων δραμάτων που έγραψε στα τελευταία χρόνια της ζωής του: Το Γλάρο (1895), το Θείο Βάνια (1897), τις Τρεις αδελφές (1901) και το Βυσσινόκηπο (1904). Το θέατρο του Τσέχωφ ονομάστηκε θέατρο φανταστικού ρεαλισμού, θέατρο ψυχολογικών λεπτομερειών και αναδιάπλασης της πραγματικότητας. Καμιά τεχνική του παραδοσιακού θεάτρου δεν μπορεί να αποδώσει τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις των χαρακτήρων του τσεχωφικού θεάτρου. Η μετουσίωση του ηθοποιού στον τσεχωφικό χαρακτήρα πραγματοποιείται με πολλή άσκηση, με βάση την αυτοσυγκέντρωση, τη διαίσθηση και τη φαντασία, που μαζί με τη γνώση οδηγούν σε μια πλήρη συναισθηματική και οργανική ταύτιση.