Θέα Ακρόπολη

Kαλοκαίρι του 1992. Πίσω από την επιβλητική πρόσοψη του ξενοδοχείου Athens Excelsior στην πλατεία Συντάγματος, μια αόρατη κυψέλη εργαζομένων ζει και δρα μακριά από τα βλέμματα της πελατείας, στα γραφεία, στα υπόγεια, στους διαδρόμους και στα δωμάτια των ορόφων. Ανάμεσά τους, ένας υποδειγματικός ρεσεψιονίστ, μια ιδιόρρυθμη καμαριέρα, ένας πρώην σεκιουριτάς και μια νεαρή διοικητική υπάλληλος αποκαλύπτουν τα οικογενειακά τους δράματα, τους δυνατούς έρωτες και τους προσωπικούς τους δαίμονες. Παράλληλα, ένα πλήθος επώνυμων και μη πελατών ζωντανεύουν το κλίμα της εποχής και την ατμόσφαιρα του ξενοδοχείου. Μυστικά του επαγγέλματος και απόκρυφα της γοητευτικής παράστασης που δίνουν οι ένστολοι υπάλληλοι χρωματίζουν τους χαρακτήρες τους, ενώ όταν ο ρόλος του καθενός έχει τελειώσει, σαν ηθοποιοί αλλάζουν ρούχα και επιστρέφουν σε μια πολύ διαφορετική καθημερινότητα.

Πίσω από το γκισέ είχε καλλιεργήσει το προσωπικό του γούστο ο Μάκης, παρατηρώντας τους πελάτες και αποκτώντας σιγά σιγά γνώση και άποψη για το στιλ της δικής του εμφάνισης. Όταν είχε πρωτοπιάσει δουλειά, οι γυναίκες που έμεναν εκεί ήταν, στα μάτια του, σαν βγαλμένες από περιοδικά, απλησίαστες, σχεδόν τέλειες, γιατί κινούνταν με άνεση, σαν να κυκλοφορούσαν στο σπίτι τους, σαν το μεγαλοπρεπές και επιβλητικό λόμπι του ξενοδοχείου να ήταν το σαλόνι τους. Για μια τέτοια ψευδαίσθηση πλήρωναν, μαζί και την ικανοποίηση πως φαίνονταν και ήταν πελάτες του Athens Excelsior• ακόμα κι αν σε μερικούς προκαλούσε αμηχανία η πολυτέλεια των χώρων και το απόμακρο αλλά άψογο ύφος των υπαλλήλων• ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς προσπαθούσαν να ντυθούν και να συμπεριφερθούν έτσι ώστε να ταιριάξουν στο προφίλ των πελατών του ξενοδοχείου ή είχαν τον φόβο μήπως ξεπέσουν στα μάτια του προσωπικού, το οποίο περίμενε από αυτούς, εκτός από μια συγκεκριμένη εμφάνιση και συμπεριφορά, και γερά φιλοδωρήματα.