Μελάκ, μόνος

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 2017

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ THE WHITE RAVENS 2017

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ 2017 ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

Ανάψανε φωτιά. Εμείς περιμένουμε. Η Νουρ κοιμάται.

Μας ξύπνησαν γιατί ήρθε η σειρά μας. Βάζουν τη Νουρ στη βάρκα.

Κλαίει.

‘Μαμά μου, πού είσαι;’ Οι βαρκάρηδες φωνάζουν.

Τι λένε οι βαρκάρηδες; Τι λένε; Δεν καταλαβαίνει. Φοβάται.

Οι άνθρωποι πετάνε κάτω τα πράγματά τους.

Εμείς δεν έχουμε πράγματα. Έχουμε μόνο την πετσέτα.

Σπρώχνουν τη βάρκα.

Ταξιδεύει. Φοβάται.

Περιμένει. Φοβάται. Κρυώνει. Φοβάται.

Ένα φως πέφτει πάνω τους. Φωνάζουν. Φοβάται.

Όλοι στη βάρκα φωνάζουν. Φοβάται.

Οι ψαράδες τους παίρνουν αγκαλιά.  

Η Αργυρώ Πιπίνη έγραψε μια ιστορία που χωράει πολλές ιστορίες – φαίνεται απλή, ίσως γιατί παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Ο Αχιλλέας Ραζής της έδωσε τα ζώντα χρώματα και το σχήμα που της αρμόζει – αναλλοίωτα κι αυτά. Εμείς απλώς τα αναγνωρίζουμε γιατί πιο εύκολα γιατί βλέπουμε σε αυτά το Χαλέπι, τη Λέσβο, την Αθήνα 2016.

Η Άντα Κατσίκη- Γκίβαλου έγραψε για το βιβλίο:

Στο εικονογραφημένο αυτό βιβλίο, όπως και στα περισσότερα που ασχολούνται με τους πρόσφυγες, κυριαρχεί το ταξίδι από την κατεστραμμένη από τους πολέμους χώρα, που δεν κατονομάζεται, προς τον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο της ψευδούς ευδαιμονίας. Στην αφήγηση της ιστορίας καθοριστική είναι η συμβολή της εικονογράφησης του Αχιλλέα Ραζή ο οποίος κατορθώνει να αποδίδει με τις κατάλληλες επιλογές χρωμάτων και με την «ασάφεια» ή τη λεπτομέρεια των σχημάτων το κλίμα και το σκηνικό στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία. Η συνομιλία λεκτικού και εικονιστικού κειμένου είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική, καθώς η εικόνα ως μια άλλη γλώσσα αφήγησης αρκετές φορές επεκτείνει το κείμενο, προσφέροντας στοιχεία για περαιτέρω συζήτηση ανάμεσα στο μικρό και τον ενήλικο συναναγνώστη. Η γκρίζα εικονογράφηση της εμπόλεμης χώρας με τα κατερειπωμένα σπίτια σαφώς μας παραπέμπει στον πόλεμο της Συρίας, ενώ το παιδί, δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τον χώρο στον οποίο έχει καταφύγει για να προστατευθεί, επιβάλλεται και εικονιστικά ως ο πρωταγωνιστής της αφήγησης.

Διαβάστε περισσότερα εδώ!

Ο Απόστολος Πάππος έγραψε για το βιβλίο:

Η Αργυρώ Πιπίνη, με λυρισμό και ποιητική λιτότητα, με μονολεκτικές προτάσεις που δρουν αφηγηματικά σαν ανάσες, συνεπικουρούμενη από την πραγματικά πολύ ιδιαίτερη εικονογράφηση του εικαστικού Αχιλλέα Ραζή, την ποιότητα χαρτιού αλλά και το ασυνήθιστο σχήμα του βιβλίου, δημιουργεί ένα ειλικρινές, ακριβές στις διαστάσεις του, λεύκωμα-οδοιπορικό που κόβει την ανάσα. Και το κάνει παρουσιάζοντας απλά μια ιστορία σαν όλες τις πραγματικές ιστορίες της φρίκης και του πολέμου, χωρίς υποκοριστικά, εκπτώσεις και μπανάλ πονοψυχιά.

Στο ταξίδι της φυγής από τη φωτιά και σε εκείνο της άλλης γης που ελπίζεις, ευτυχώς δεν υπάρχει μόνο ο θάνατος κι ο χαμός, δεν υπάρχουν μόνο τα νεκρά σώματα. Υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι, από τους ψαράδες και απλούς πολίτες, μέχρι πιο οργανωμένες ομάδες ανθρώπων (δεν αναφέρομαι στις ΜΚΟ που ροκανίζουν χιλιάρικα δίχως να προσφέρουν επί της ουσίας) που δίνουν από την ψυχή τους, υποδέχονται αυτούς τους ανθρώπους, τους δείχνουν πως στη ζωή δεν υπάρχει μόνο ο εξτρεμισμός του πολέμου και των εξτρεμιστών αλλά και ένα άγριο άλογο που μπορεί να σου σπάσει το πόδι για να δεις κάτι άλλο, ίσως πιο μεγάλο.

Διαβάστε περισσότερα εδώ!

Η Ελένη Σαραντίτη έγραψε για το βιβλίο:

Το βιβλίο της Αργυρώς Πιπίνη φαίνεται γραμμένο απλά μα κουβαλά πλήθος αισθημάτων και σκέψεων μέσα του. Αλληλεγγύη, θλίψη, διαμαρτυρία, απόγνωση, καλοσύνη, απόφαση για επιβίωση, αθωότητα, οδύνη και εγκαρτέρηση. Είναι σαν ένα χέρι που απλώνεται θωπευτικό προς το χέρι του παιδιού που βρέθηκε, άθελά του, στο κέντρο όλου αυτού του παραλογισμού που γέμισε θύματα τις στράτες του κόσμου. «Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα». (Γιώργος Σεφέρης, «Ο κ. Στρατής Θαλασσινός».)
Μακάρι οι στάχτες και ο κουρνιαχτός του πολέμου, οι θρήνοι των γκρεμισμένων σπιτιών, των χαμένων ψυχών, των κατασπαραγμένων ζωών, τα πάθη, να δώσουν τη θέση τους σε ελπίδες και χαμόγελα ευφροσύνης. Είπαμε: συμφορές, ατυχίες, χαρές πάνε κι έρχονται στη ζωή. Βέβαια συμφορά όμοια με αυτήν του πολέμου δεν υπάρχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ελπίδα δεν θα ξαναγεννηθεί.

Σελίδες γλυκές που τις διατρέχει η συμμετοχή και η αγάπη, και τις ορίζει η υπόσχεση μιας αίθριας χαραυγής· προορίζονται για τους μικρούς αναγνώστες μα και για τους μεγαλύτερους, για να μη μένουν αμέτοχοι εμπρός στην ασύλληπτη αυτή τραγωδία.

Και ας μην ξεχάσουμε· το κείμενο της Αργυρώς Πιπίνη πλαισιώνουν αντάξια οι εικόνες του Αχιλλέα Ραζή.

Διαβάστε περισσότερα εδώ!

Ο Μάνος Κοντολέων έγραψε για το βιβλίο:

Η Πιπίνη αποφασίζει  να μιλήσει για ένα από τα κομβικά πολιτικά ζητήματα των τελευταίων ετών –το προσφυγικό-  το κάνει με ένα εντελώς απρόβλεπτο τρόπο.

Απρόβλεπτο όχι τόσο επειδή οι φράσεις – λέξεις θα κυριαρχούν στη γραφή της, όσο γιατί ‘σπάει’ κατά κάποιο τρόπο το προσφυγικό δράμα στις δυο πράξεις του  -άφιξη και ενσωμάτωση.

«Μελάκ, μόνος» είναι ο τίτλος ενός απόλυτα εικονογραφημένου βιβλίου.

Ταξιδεύει. Φοβάται. Περιμένει. Φοβάται. Κρυώνει. Φοβάται.

Οι λέξεις –πέτρες που χαράζουν λες τις εικόνες που μας δείχνουν με φωτεινά χρώματα ανθρώπους  να πασχίζουν να επιβιώσουν μέσα στο θυμό ενός πελάγου.

Αλλά θα είναι και πάλι λέξεις –χάδια τώρα- που θα ευαγγελιστούν το τέλος της περιπέτειας. Η άφιξη ολοκληρώθηκε.

Πάει σχολείο. Δεν φοβάται. Περιμένει. Δεν φοβάται. Παίζει. Δεν φοβάται. Ζωγραφίζει…

Αλλά το δράμα του πρόσφυγα δεν τελειώνει με τη σωτηρία του σώματος.  Ο νέος τόπος πρέπει να τον αποδεχτεί, αλλά και ο ίδιος να συμφιλιωθεί μαζί του.

Η Ελισάβετ Κοτζιά έγραψε για το βιβλίο:

Η ατυχία και η τύχη πάνε αντάμα. Αυτό μαθαίνει ο μικρός Μελάκ, που ορφανός, πεινασμένος, διψασμένος και τρομαγμένος θα φύγει κυνηγημένος μαζί με την αδελφή του Νουρ από την εμπόλεμη πατρίδα του. Για να φτάσει ύστερα από ασύλληπτες περιπέτειες σ’ ένα νησί που του προσφέρει φαγητό, γράμματα, παιχνίδι και παραμύθια, έτσι ώστε να αισθανθεί και πάλι ασφάλεια, δύναμη και ελπίδα. (Εφημερίδα Η Καθημερινή 16 Ιουλίου 2017)