Ο Παππούς μου Βασίλης Κόνδης

Ο Κόν­δης όταν γύ­ρι­σε στην Κο­ρυ­τσά δεν θυ­μό­ταν τι ακρι­βώς είχε πει στον Βε­νι­ζέ­λο γι­α­τί ήταν ανα­στα­τω­μέ­νος, όμως θυ­μό­ταν πο­λύ κα­λά τι του είπε ο Βε­νι­ζέ­λος: «Αγα­πη­τέ μου, μι­λάς όπως εγώ μι­λού­σα στα χρό­νια του Θε­ρί­σου στην Κρή­τη».

Όταν αρ­γό­τε­ρα έμα­θε ο Κόν­δης τι είχε πει ο Βε­νι­ζέ­λος στη Βου­λή για το ζή­τη­μα της Β. Ηπεί­ρου, δη­λα­δή ότι μό­νον αν γί­νο­νταν κο­λοσ­σι­αία λά­θη, η Ελ­λά­δα θα έχα­νε την Β. Ήπει­ρο, ευχα­ρι­στή­θη­κε πά­ρα πο­λύ και με­τρι­ά­στη­κε η ορ­γή του.

Το βι­βλίο αυτό δεν είναι μια πλή­ρης βι­ο­γρα­φία του Βα­σί­λη Κόν­δη, αλ­λά βα­σί­ζε­ται σε αφη­γή­σεις του γιου του Λυ­σί­μα­χου Κό­ντη προς τον συγ­γρα­φέα που φω­τί­ζουν ορι­σμέ­νες πτυ­χές της προ­σω­πι­κό­τη­τας και της ζω­ής του.

Η ιστο­ρία της ζω­ής του Βα­σί­λη Κόν­δη είναι στε­νά συν­δε­δε­μέ­νη με την πο­λυ­κύ­μα­ντη ιστο­ρία της Κο­ρυ­τσάς στο πρώ­το μι­σό του εικο­στού αιώ­να, της οποί­ας ήταν μέ­ρος. Αρ­χί­ζο­ντας ως υπή­κο­ος της Οθω­μα­νι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας με επί­ση­μη γλώσ­σα του κρά­τους την τουρ­κι­κή, δι­κη­γό­ρος στα οθω­μα­νι­κά δι­κα­στή­ρια με την άδεια του Σουλ­τά­νου, κιν­δύ­νε­ψε να εκτε­λε­στεί στην εξέ­γερ­ση της Κο­ρυ­τσάς για την έντα­ξη της Β. Ηπεί­ρου στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος το 1914, εκλέ­χτη­κε βου­λευ­τής Κο­ρυ­τσάς το 1915, είδε όμως το όνει­ρό του για μια ένω­ση με την Ελ­λά­δα να σβή­νει με την εμπλο­κή των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων στην ορι­ο­θέ­τη­ση των συ­νό­ρων του νέου αλ­βα­νι­κού Κρά­τους.