Ο κήπος με τις στάχτες

Υπάρχει ένα νησί χαμένο στον ωκεανό του χρόνου.
Πρόκειται για έναν τόπο άγριο και αφιλόξενο απ’ όπου κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Ένα μέρος στο οποίο ο Οδυσσέας Μουρ δεν θα ήθελε ποτέ να ξαναπατήσει το πόδι του. Μα δεν έχει άλλη επιλογή, αφού εκεί είναι κρυμμένο το κλειδί που θα τον οδηγήσει στην Πηνελόπη. Ακόμη δεν γνωρίζει για την αλυσίδα των γεγονότων που έχουν πυροδοτήσει οι εξελίξεις, ούτε για τον πιο επικίνδυνο εχθρό του που έχει επιστρέψει από το παρελθόν γυρεύοντας εκδίκηση.
Έχει έρθει η ώρα της τελικής αναμέτρησης για τους Φανταστικούς Ταξιδιώτες.

Ο Νέστορας σήκωσε τα χέρια και, φανερά σφιγμένος, προχώρησε τα τρία βήματα που τον χώριζαν από την άβυσσο. Γύρισε την τελευταία στιγμή, μόνο και μόνο για να πει: «Να προσέχεις, μυξιάρικο, εντάξει; Θα τα ξαναπούμε. Έχεις το λόγο μου».
Και βούτηξε στο κενό.
Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ο μικρός Φλιντ τον είδε να αιωρείται πάνω από το κέντρο του κρατήρα. Τα ρεύματα του αέρα που φυσούσαν από κάτω, τον σήκωναν ψηλά. Την αμέσως επόμενη στιγμή, όμως, ο γέροντας και τα φτερά του χάθηκαν στο έρεβος.
Το αγόρι είχε πέσει μπρούμυτα στο έδαφος, τεντώνοντας το κορμί του ως το χείλος της αβύσσου, αλλά δεν κατάφερε να διακρίνει το παραμικρό στο αδιαπέραστο σκοτάδι που απλωνόταν στο χάος από κάτω.