Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι

“Το Ημέρωμα της Στρίγγλας” (γνωστό και ως “Η Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι” στα ελληνικά, τίτλος πρωτοτύπου “The Taming of the Shrew”) είναι κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, και γράφτηκε στις αρχές του 1590. Πρόκειται για την ιστορία ενός νέου από την Βερόνα, του Πετρούκιου, οποίος παντρεύεται την μεγαλύτερη Στρίγγλα της Πάντοβα, την Κατερίνα, ούτως ώστε να πάρει την προίκα της, και την εξημερώνει. Αυτό που κάνει το έργο αυτό να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες κωμωδίες του Σαίξπηρ, είναι ο πρόλογος: ένας λόρδος πείθει έναν μεθυσμένο που βρίσκει στον δρόμο, ότι είναι ευγενής και ότι πρέπει να δει την παράσταση που θα επακολουθήσει. Έτσι ήθελε, φαίνεται, ο Σαίξπηρ να δείξει ότι η παράσταση δεν είναι παρά μια παράσταση και δεν στοχεύει να παρουσιάσει κάτι κοντά στην πραγματικότητα.

Η ιδέα του πλούσιου που, για να διασκεδάσει, πείθει έναν φτωχό πως αυτός είναι πλούσιος, είναι, προφανώς, παρμένο από τις “Χίλιες και μια νύχτες” που εκείνη την περίοδο είχαν μεταφραστεί και στα αγγλικά. Το έργο καθρεφτίζει τις απόψεις της εποχής για το πως είναι η τέλεια σύζυγος.

«Υπάρχει ένας τόνος ιδιαίτερος, ικανός να χαρακτηρίσει την κωμωδία του Σαίξπηρ “Η Στρίγγλα που έγινε αρνάκι” σ’ αντίθεση με άλλες, μεταγενέστερες κωμωδίες του. Τόνος που την προικίζει με μια κάπως τραχειά ευρωστία και την κάνει δημοφιλή. »Είναι, μπορούμε να πούμε, η Αναγέννηση στο ανοδικό της στάδιο, όταν ακόμα κανένας δισταγμός δεν έρχεται να τη χαλινώσει. Ο ποιητής της κωμωδίας αυτής εκμεταλλεύεται ένα θέμα με σχήμα ηθοπλαστικό. Ουσιαστικά ωστόσο, βαθύτερα, καμιά πρόληψη δεν του μετριάζει το κέφι. […] Έργο εποχής νεανικής, γεμάτης ορμή για τον ποιητή και για την εποχή του, η “Στρίγγλα” έχει τον αδρό τόνο ενός κόσμου που ανεβαίνει να κατακτήσει τη ζωή. Τα νιάτα που αντιπροσωπεύει είναι απαλλαγμένα από τοξίνες. […] Κόσμος καινούργιος, που ανεβαίνει, αυτό είτανε το κοινό που άκουγε, εκεί γύρω στα 1590 ως 1600, την κωμωδία του νέου τότε δραματουργού. Η αυγή των καιρών μας. Ο τόνος της, που μπορεί να φαίνεται σήμερα κάπως τραχύς, δεν έχασε τον αντίλαλό του. Είναι ο εύρωστος παλμός της υγείας που νιώθει την ανάγκη να ξοδεύει το περίσσευμά της για τον ωραίο σκοπό να κατακτά τη ζωή». Αγγελος Τερζάκης