Άρης

Σ’ έναν κόσμο στερημένο από ζωή 3 άνδρες, ερευνητές βρίσκονται σε αποστολή στον Άρη για να συλλέξουν δείγματα. Δείγματα όντας και οι ίδιοι ανθρώπινης ζωής, εξοστρακισμένης σε απέραντες ομοιόμορφες, και μονότονες εκτάσεις και μέρες αντιδρούν διαφορετικά…

Ο Πιερ είναι κυριευμένος από νοσταλγία, ενώ ο Ιβάν παλεύει με τις αναμνήσεις του, πιστεύοντας πως αν ατονήσουν θα ’ναι καταδικασμένοι εκεί, στον Άρη. «Η μνήμη δεν αντικαθιστά ό,τι δεν υπάρχει πια. Είναι σύμπτωμα αυτής της απουσίας. Αρρώστια», λέει.
Και ο κεντρικός χαρακτήρας, (επίτηδες ανώνυμος;) παλεύει να κρατηθεί από την αγάπη. Αυτός και η μόνη του επικοινωνία στη Γη, η σύντροφός του προσπαθούν να διατηρήσουν τη δύσκολη επαφή με τη σκέψη, την επιθυμία και τη γραφή. Ο άντρας πασχίζει να μην απονεκρωθεί, καθώς ο έρημος πλανήτης τον αφομοιώνει και κείνη, η Ελένη, να τον κρατήσει στη ζωή.
Της γράφει: Δεν μπορώ πια ούτε να διαβάσω. Οι λέξεις είναι νεκρές, φτιαγμένες από νεκρά γράμματα, γιατί καθετί έχει πάψει να υπάρχει αν δεν μπορώ να το νιώσω ή να το δω. Εσύ είσαι τα μάτια μου, τα αυτιά μου, τα ακροδάχτυλά μου, το δέρμα μου…
Του απαντάει: Μετά την εξαφάνιση του Πιέρ τρέμω ν’ ανοίξω μήνυμά σου… Χωρίς εσένα αλλάζω. Γίνομαι κάποια άλλη. Απόμακρη και δειλή.
Μια μοναδική επιστολική νουβέλα, όπου ο συγγραφέας Μιχάλης Μακρόπουλος και η ποιήτρια Ελένη Κοφτερού, υποδύονται ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια αδυσώπητη νεκρή θάλασσα χρόνου. Μην τo χάσετε!

Διαβάστε ένα απόσπασμα